ΚΑΝΕΙ ΜΟΝΑΞΙΑ...

Μου λείπεις, το ξέρεις; Μου λείπεις τραγικά ώρες-ώρες. Μου λείπει οτιδήποτε σε συνθέτει.
Δεν θυμάμαι αν στο είπα. Στο ξαναλέω για να σιγουρευτώ ότι το άκουσες. «Μου λείπεις». Το ξαναλέω, για να φύγει από μέσα μου. Ευχόμενη ότι θα συναντήσει ανοιχτούς τους ουρανούς. Τί στο καλό; Δεν χωράνε δέκα -απλά- γράμματα στους ουρανούς σου;
Εγώ; Εγώ σου λείπω άραγε;
Όχι μην απαντήσεις. Δεν έχει νόημα. Κακώς ρώτησα
Φοβάμαι τόσο την απάντησή σου. Τον τονισμό της απάντησής σου, το ύφος της, τον μορφασμό που θα σχηματιστεί αυθόρμητα στο πρόσωπό σου... Τα φοβάμαι όλα.
Μιλάω μόνη όποτε μου λείπεις και δεν είσαι εδώ. Για να συμπληρώνω της απουσίες σου, γεμίζοντάς τες, με μικρά ίχνη παρουσίας.
Μιλώ μόνη, όποτε μου λείπεις και δεν είσαι εδώ.
Πάντα...

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΠΩ...

DARK BOTTLES...

ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΝΑ ΚΡΥΦΤΩ...

ΣΩΠΑ... ΜΗ ΜΙΛΑΣ!

ΑΕΡΙΚΟ...

ΕΛΥΤΗΣ...

NIGHTS IN WHITE SATIN...

ΘΡΗΝΟΣ...

Μοιάζει με κινέζικο μαρτύριο…
Μέχρι και στο τελευταίο μου κύτταρο η απόρριψη σου ξεχείλισε.
Και κάθε φορά εκεί που αρχίζω να το παίρνω απόφαση ότι είμαι το γελοιωδέστερο και πιο ανεπιθύμητο άτομο πάνω στη γη, μου λες κάτι τόσο βαθύ και όμορφο που μένω μουδιασμένη, μη ξέροντας τι να πω, τι να σκεφτώ, τι να κάνω…
Δεν υπάρχει χώρος να το φυλάξω να το νανουρίσω να το καλοπιάσω να μείνει να ριζώσει και ν’ανθίσει. Πώς να κάνω χώρο, τι να πρωτοδιώξω που έτσι κι αρχίσω να ανοίγω τα «κουτιά» που κακοφορμίζουν μέσα μου θα γιγαντωθούν όλοι οι δαίμονες που με τόσο κόπο κατάφερα να συρρικνώσω…
Τι να κάνω… τι θ΄απογίνω…

ΑΧ - ΒΑΧ...

"Την αγάπη μου. Όλη. Την έγνοια μου. Όλη την πορεία μου. Μαζί"
Τα λόγια σου με έχουν στοιχειώσει από χθες βράδυ...
Αλλού πατώ, κι αλλού βρίσκομαι...
"Μαζί"...
Πως να χωνέψω το από κάθε άποψη ανυπόστατο?
Πως?
Το μόνο που μου βγαίνει είναι θρήνος...

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ...

"Η μοναξιά πολλές φορές
τη σκέψη ξεκουράζει,

κι άλλες φορές που γίνεται
γκρεμός και με τρομάζει"


"Η σκέψη μου θα πάει αλλού
και σένα θα ξεχάσει,

άμα τρυπήσει η θάλασσα
και το νερό της χάσει"

DANCE WITH ME...

MIRRORS...

Παντού καθρέφτες, σε μια φάση που δεν αντέχεις να τους βλέπεις ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά...
Κι οι πιο σκληροί, τα μάτια των φίλων σου, όπου βλέπεις την κατάντια σου σε όλο της το μεγαλείο!
Που θα πάει αυτό;
Ένας φίλος μου είπε: "πιάσε πάτο" για να έχεις ελπίδα να σηκώσεις κεφάλι.
Όμως είναι πολύ βαθιά ακόμα κι εγώ σε ελεύθερη πτώση...

ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ...

Μου δίνεις την εντύπωση ότι η παρέα μου σου είναι αγγαρεία, που νιώθεις την υποχρέωση να υποστείς...
Με θυμάσαι κάπου κάπου και μου γνέφεις όπως σε κείνα τα σκυλάκια που ξέρεις ότι είναι διαθέσιμα όπως και να τα μεταχειριστείς
και η άμεση ανταπόκριση μου, αντιληπτή ή όχι, με ισοπεδώνει...

ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΜΟΥ...

Σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό δεν ξέρω τι θα γίνω

Σαν ακούρδιστο ρολόι που δεν παίρνει πια στροφή
το μυαλό μου έχει μείνει στη δική σου τη μορφή

Σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό δεν ξέρω τι θα γίνω

Πίνω από τις εννιά το βράδυ και έφτασε τρεισήμισι
και το νου μου βασανίζει η δική σου θύμηση

Σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό δεν ξέρω τι θα γίνω

STEREO MCs 'BLACK GOLD'

ΣΥΝΤΑΓΗ ΖΩΗΣ...

Παρακολούθησα απόψε τη συνέντευξη της Νάντιας Κομανέτσι στο Θανάση Λάλα.
Έδειχνε ισορροπημένη, σίγουρη, ήρεμα δυνατή.
Κίνητρο, αφοσίωση, «ένστικτο», εξάσκηση, πίστη, θετική σκέψη, ταλέντο…
Λέξεις κλειδιά στη ζωή και την πορεία της.
Ισορροπημένη σκέψη, συνειδητή ανάληψη των ευθυνών που της αναλογούν, υγιής αντίληψη του εαυτού και της φροντίδας του, λήψη αποφάσεων βασισμένη στη σωστή διαίσθηση με συνυπολογισμό του συναισθήματος, ευθεία αντιμετώπιση του φόβου και των προκλήσεων, ρεαλισμός, αξιοποίηση των λαθών, πίστη τόση όση χρειάζεται για να αγγίξει το ακατόρθωτο και φυσικά ΔΟΥΛΕΙΑ.
Δεν είναι μόνο συνταγή επιτυχίας, αλλά συνταγή ζωής…

ΣΑΝ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟ...

Ζήτησες ποτέ από ένα 5χρονο να σου εξηγήσει τη ζωγραφιά του με κάθε λεπτομέρεια?
Απόλυτος σουρεαλισμός και αθωότητα σε γενναίες δόσεις.
Όπως στα όνειρα μας. Αλλάζουν τα πρόσωπα οι συνθήκες το περιβάλλον σε στορυ επιστημονικής φαντασίας και είναι αποδεκτά στο μυαλό μας, φυσιολογικά, σαν νάναι έτσι το καθημερινό μας τοπίο.
Με τα νήπια ανακαλύπτεις πόσο τυφλό ή έστω κοντόφθαλμο σε κάνουν τα όρια του εφικτού, του πιθανού, των αισθητικών αντιλήψεων και εμπειριών.
Άντε τώρα να ξεσκαρτάρεις το μυαλό σου από τα σκουπίδια...
Μια χαρά το έψαχνε ο Ρεμπώ, αλλά θέλει αρετή και τόλμη, κοινώς "guts" και μάλιστα τεράστια ... ή μάλλον όχι, το μέγεθος δεν έχει σημασία, ή τάχεις ή δεν τάχεις...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ...ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ

Έμαθαν όλοι και μηρυκάζουν πως όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνομωτεί για να τ΄αποκτήσεις.
Μεγαλύτερη μαλακία δεν ειπώθηκε.
Μπορεί να παίζεται το κατά πόσον ορίζουμε οι ίδιοι τη μοίρα μας, και η πορεία της ζωής μας να καθορίζεται από τυχαία συμβάντα, καρμικές συγκυρίες και συμπαντικές αλληλεπιδράσεις, αλλά δεν υπάρχει κανένας παράξενος ελκυστής εκεί έξω που να εξασφαλίζει σταθερά στον καθένα από μας το match point της προσδοκίας του.
Από κει κι ύστερα είναι γεγονός ότι με πολλή "δουλειά" και επιμονή πετυχαίνει κανείς τα ακατόρθωτα.
Καμιά φορά χρειάζεται να επιμείνει μέχρι τελικής πτώσεως.
Και συμβαίνει: όταν πάψει να αγωνίζεται και να το περιμένει, τότε αποδίδουν καρπούς οι κόποι του, σαν απ΄το πουθενά.
Η συμπαντική συνομωσία που λέγαμε...

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ...

Αγάπη είναι να βυθίζομαι πριν από σένα στα όνειρα σου
να τα ποτίζω με φροντίδα και έρωτα
για να περάσεις...

Ιωάννης Τσιουράκης

ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ...

Το να σου δίνει κανείς μαθήματα ταπεινοσύνης χλευάζοντας και "τιμωρώντας" τον τρόπο που σκέπτεσαι και ενεργείς, για το υποτιθέμενο εγωκεντρικό ποιόν σου, όταν από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου έπαιρνες τέτοια μαθήματα με συνεχείς τιμωρίες, επιβολή πειθαρχίας και αποκλεισμό κάθε προσωπικού ονείρου, ισοδυναμεί τουλάχιστον με ιεροσυλία.
Και πως να αποδράσεις όταν είναι στο κέντρο του κόσμου σου;
Και που να πας;
Κι ύστερα σου λένε, κάθε άνθρωπος έχει αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας...

ΡΙΞΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΛΑΔΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ...

Πως να σε βγάλω απ΄το μυαλό μου, χωρίς να σε βγάλω απ΄τη ζωή μου;
Δεν μου φθάνει αυτή η ζωή...

ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

STAND BY ME...

I CAN'T GET NO... SATISFACTION

ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ...

Είναι παρηγοριά για εμένα να ξέρω ότι πάνω από την μπόχα και τη λάσπη των ανθρώπινων πεδινών εκτάσεων υπάρχει μια ανώτερη, λαμπρότερη ανθρωπότητα, πολύ μικρή στον αριθμό (γιατί καθετί διακεκριμένο είναι από τη φύση του σπάνιο):
Ανήκει κανείς σε αυτήν, όχι επειδή είναι πιο προικισμένος ή πιο ενάρετος ή πιο ηρωικός ή πιο πιστός στην αγάπη από τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω,
αλλά – επειδή είναι πιο ψυχρός, πιο λαμπρός, πιο μακρύθωρος, πιο μοναχικός.
Επειδή αντέχει, προτιμά, ζητά τη μοναξιά ως ευτυχία, ως προνόμιο, και μάλιστα ως συνθήκη ύπαρξης: Επειδή ζει ανάμεσα στα σύννεφα και τις αστραπές όπως ανάμεσα στους ομοίους του, αλλά το ίδιο ανάμεσα σε ακτίνες του ήλιου, δροσοσταλίδες, νιφάδες χιονιού και σε καθετί που έρχεται αναγκαία από τα ύψη και, όταν κινείται, κινείται αιωνίως μόνο από πάνω προς τα κάτω.
Οι βλέψεις προς τα ύψη δεν είναι δικές μας.
Οι ήρωες, οι μάρτυρες, οι μεγαλοφυΐες και οι ζηλωτές δεν είναι αρκετά ακίνητοι, υπομονετικοί, λεπτοί, ψυχροί, αργοί για εμάς.

Φρίντριχ Νίτσε

ΜΑΘΑΙΝΩ...

Δεν είχα στη ζωή μου απωθημένα. Έμαθα να προχωρώ παρακάτω χωρίς δεύτερη ματιά πίσω μου. Δεν στεκόμουν ούτε λεπτό σε χαμένες υποθέσεις. Τις τέλειωνα πριν τεθούν καν υπό αμφισβήτηση. Έμαθα να πατώ σταθερά και να είμαι σχεδόν αυτάρκης.
Τα συναισθήματα υπό έλεγχο χωρίς εξάρσεις και πάθη.

Μ΄εκανες να βγω απ΄το παρατηρητήριο μου και να τολμήσω να αναρωτηθώ - μήπως τελικά η ζωή δεν είναι σκέτη απογοήτευση;
Άφησα να αναδυθούν συναισθήματα ατόφια με πλήρη εμπιστοσύνη ότι θα γίνουν κατανοητά, άρα αποδεκτά, χωρίς προσδοκίες για αμοιβαιότητα.

Από κει κι ύστερα οι μέρες μου ήταν (και είναι ακόμα) άκρως "εκπαιδευτικές".
Ούτε μπορούσα να υποψιαστώ πόσες όψεις μπορεί να πάρει η απόρριψη, όταν μάλιστα είναι εφόλης της ύλης. Από πόσες λέξεις, ματιές και συμπεριφορές μπορεί να προβάλλει κραυγαλέα ή ανύποπτα.
Και το γαμώτο είναι ότι δεν το υποψιάζεσαι καν πόσο ισοπεδωτικό είναι όλο αυτό και γιατί.

Και πως να γυρίσω πίσω; Το παρατηρητήριο είναι από άχυρο. Νιώθω εντελώς στο έλεος των ανέμων...

I JUST WANT YOU...

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΖΩΗ...

Διάβασα τη βιογραφία του Βαν Γκόγκ μέσα από την αλληλογραφία του με τον αδερφό του και τις αφηγήσεις όσων τον γνώρισαν.

Με μάγεψε και και με τάραξε...

Πως να κλείσει κανείς μια ζωή σε λέξεις χωρίς να την απαξιώσει;

Πως να συλλάβει κανείς σ΄όλο τους το μέγεθος, στην απολυτότητα τους, ακραία, λέξεις όπως
ΔΟΥΛΕΙΑ - ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ - ΑΓΩΝΑΣ - ΑΛΗΘΕΙΑ - ΠΟΝΟΣ - ΑΝΘΡΩΠΙΑ - ΕΞΑΨΗ - ΠΑΘΟΣ - ΑΓΑΠΗ - ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ - ΑΠΟΓΝΩΣΗ - ΜΑΤΑΙΩΣΗ - ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ - ΑΦΟΣΙΩΣΗ - ΔΟΣΙΜΟ...

MASERATI...

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ...

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΠΩ...

ΣΑΝ ΑΕΡΙΚΟ ΘΑ ΖΗΣΩ...

Ανάσα είναι καυτερή και στέπα του Καυκάσου

η σκέψη που παραμιλά και λέει τα όνειρά σου.

Κι όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει,

ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει...

ΕΥΧΗ...

"Κάποιοι σου γράφουν ποιήματα
παρμένα από βιβλία
και κάποιοι γράφουν τρεις ευχές,
πλούτη, χαρά, υγεία!
Μα εγώ που ξέρω τι ζητάς,
στον κόσμο τι γυρεύεις,
σου εύχομαι να σαγαπούν
αυτοί που εσύ λατρεύεις!"