ΜΑΘΑΙΝΩ...

Δεν είχα στη ζωή μου απωθημένα. Έμαθα να προχωρώ παρακάτω χωρίς δεύτερη ματιά πίσω μου. Δεν στεκόμουν ούτε λεπτό σε χαμένες υποθέσεις. Τις τέλειωνα πριν τεθούν καν υπό αμφισβήτηση. Έμαθα να πατώ σταθερά και να είμαι σχεδόν αυτάρκης.
Τα συναισθήματα υπό έλεγχο χωρίς εξάρσεις και πάθη.

Μ΄εκανες να βγω απ΄το παρατηρητήριο μου και να τολμήσω να αναρωτηθώ - μήπως τελικά η ζωή δεν είναι σκέτη απογοήτευση;
Άφησα να αναδυθούν συναισθήματα ατόφια με πλήρη εμπιστοσύνη ότι θα γίνουν κατανοητά, άρα αποδεκτά, χωρίς προσδοκίες για αμοιβαιότητα.

Από κει κι ύστερα οι μέρες μου ήταν (και είναι ακόμα) άκρως "εκπαιδευτικές".
Ούτε μπορούσα να υποψιαστώ πόσες όψεις μπορεί να πάρει η απόρριψη, όταν μάλιστα είναι εφόλης της ύλης. Από πόσες λέξεις, ματιές και συμπεριφορές μπορεί να προβάλλει κραυγαλέα ή ανύποπτα.
Και το γαμώτο είναι ότι δεν το υποψιάζεσαι καν πόσο ισοπεδωτικό είναι όλο αυτό και γιατί.

Και πως να γυρίσω πίσω; Το παρατηρητήριο είναι από άχυρο. Νιώθω εντελώς στο έλεος των ανέμων...