Ώρες ατελείωτες στο ίντερνετ πηδώντας απτο ένα στο άλλο χωρίς στάση και η διάθεση σταθερά στην κατιούσα. Μια τρελλή διάθεση φυγής και ενέργεια που δεν ξέρω που να διοχετεύσω
Σκεφτόμουν... είναι θαύμα που τελικά δεν χάνομαι ανάμεσα σε τόσους ρόλους, τόσα χρονια τώρα, και παραμένω -αν παραμένω- σε επαφή με την αλήθεια μου.
Τι με σώζει άραγε; κάποιου είδους αυτισμός; ή μήπως το ότι δεν διατυπώνω σχεδόν ποτέ τις αντιρρήσεις μου, δίνω παραπλανητικά στοιχεία και αφήνω τους άλλους στα σκοτάδια;
Πως να με πείσει κανείς να αλλάξω ή να κάνω οτιδήποτε, όταν δεν ξέρει τις πραγματικές αντιρρήσεις και ποια επιχειρήματα θα είχαν αποτέλεσμα;
Γιατί νομίζω ότι το κάνω;
Γιατί δεν ενδιαφέρεται κανείς και δεν διαπραγματεύομαι την ησυχία μου σε θνησιγενείς καταστάσεις.
Ξέρω μυρίζει απογοήτευση από τα πέρα αμπέλια. Παρόλα αυτά δεν μου φταίει κανείς.
Είναι ατολμία; Μπα, εσωτερική σύγκρουση με αμφίροπες δυνάμεις που σε καταδικάζουν σε μια αδράνεια με την όψη της απάθειας.
Και να σκεφτείς ότι είμαι της δράσης ή έστω της έμπρακτης αντίδρασης. Δεν υπάρχει κάτι που δεν θα μπορούσα να κάνω, αν το αποφάσιζα.
Αστείο δεν είναι;
