Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Υ.Γ. 1
Η απουσία δεν καταλαμβάνει ποτέ εξωτερικό χώρο
Απρόσκλητη ενδημεί στη σκέψη μας
Οι απουσίες είναι ανεπιθύμητα κατοικίδια πτηνά που πετούν με αθόρυβο φτερούγισμα από το ένα κλαδί συναισθήματος στο άλλο
Τρέφονται με τις αναμνήσεις τη λύπη και τη νοσταλγία μας
Οι κελαηδισμοί τους είναι υπενθυμίσεις απώλειας και προοπτική ερημωμένου μέλλοντος
Οι νυκτόβιες απουσίες μαυλίζουν τα όνειρα και τα προτρέπουν να ξεδιψάσουν ως το ξημέρωμα σε πρόσκαιρες πηγές ελπίδας
Δυστυχώς δεν είναι αποδημητικές έτσι δια βίου συνεχώς πετούν μέσα μας σε εξοντωτικούς σχηματισμούς

Υ.Γ. 2
Η απουσία είναι μια μικρή ζωή του παρελθόντος που παρασιτικά τρέφεται από τις τωρινές μέρες μας
Όσο θυμάσαι τόσο την δυναμώνεις
Όσο προσπαθείς να ξεχάσεις τόσο τη θεριεύεις
Αποκρύβει όλες τις αφύλακτες διαβάσεις των σκέψεων για να περνάς αμέριμνος και να προσκρούεις στον ερχομό της
Είναι η διακόνισσα του ναού της ενθύμησης.
Ούτε κερί λατρείας στη λήθη δεν σε αφήνει να ανάψει
Διαπλέει το χρόνο μας έχοντας υψωμένα τα μαύρα ιστία της διάβρωσης και της αποσύνθεσης
Η απουσία είναι το έπαθλο που απονέμει η μνήμη στους ταχύτερους δρομείς της φθοράς.

ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Κάθε παρουσία τρέφει μέσα της μεγάλα ή μικρά διαστήματα απουσίας -για μελλοντική χρήση-
Της απουσίας τέκνο είναι η παρουσία που με τη σειρά της γεννάει πάλι απουσία
Όταν από τις τωρινές πράξεις απουσιάζει ο φόβος της ενδεχόμενης απουσίας όταν αυτή επέλθει εκπλήσσει σε σφοδρότητα
Υπόλογη ενώπιον του δικαστηρίου του χρόνου είναι μόνο η παρουσία.

 © Γιάννης Τόλιας

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

ΚΑΝΕΙ ΜΟΝΑΞΙΑ...


Μου λείπεις, το ξέρεις; Μου λείπεις τραγικά ώρες-ώρες. Μου λείπει οτιδήποτε σε συνθέτει.
Δεν θυμάμαι αν στο είπα. Στο ξαναλέω για να σιγουρευτώ ότι το άκουσες. «Μου λείπεις». Το ξαναλέω, για να φύγει από μέσα μου. Ευχόμενη ότι θα συναντήσει ανοιχτούς τους ουρανούς. Τί στο καλό; Δεν χωράνε δέκα -απλά- γράμματα στους ουρανούς σου;
Εγώ; Εγώ σου λείπω άραγε;
Όχι μην απαντήσεις. Δεν έχει νόημα. Κακώς ρώτησα
Φοβάμαι τόσο την απάντησή σου. Τον τονισμό της απάντησής σου, το ύφος της, τον μορφασμό που θα σχηματιστεί αυθόρμητα στο πρόσωπό σου... Τα φοβάμαι όλα.
Μιλάω μόνη όποτε μου λείπεις και δεν είσαι εδώ. Για να συμπληρώνω της απουσίες σου, γεμίζοντάς τες, με μικρά ίχνη παρουσίας.
Μιλώ μόνη, όποτε μου λείπεις και δεν είσαι εδώ.
Πάντα...

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

NIGHTS IN WHITE SATIN...

ΘΡΗΝΟΣ...

Μοιάζει με κινέζικο μαρτύριο…
Μέχρι και στο τελευταίο μου κύτταρο η απόρριψη σου ξεχείλισε.
Και κάθε φορά εκεί που αρχίζω να το παίρνω απόφαση ότι είμαι το γελοιωδέστερο και πιο ανεπιθύμητο άτομο πάνω στη γη, μου λες κάτι τόσο βαθύ και όμορφο που μένω μουδιασμένη, μη ξέροντας τι να πω, τι να σκεφτώ, τι να κάνω…
Δεν υπάρχει χώρος να το φυλάξω να το νανουρίσω να το καλοπιάσω να μείνει να ριζώσει και ν’ανθίσει. Πώς να κάνω χώρο, τι να πρωτοδιώξω που έτσι κι αρχίσω να ανοίγω τα «κουτιά» που κακοφορμίζουν μέσα μου θα γιγαντωθούν όλοι οι δαίμονες που με τόσο κόπο κατάφερα να συρρικνώσω…
Τι να κάνω… τι θ΄απογίνω…

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

ΑΧ - ΒΑΧ...

"Την αγάπη μου. Όλη. Την έγνοια μου. Όλη την πορεία μου. Μαζί"
Τα λόγια σου με έχουν στοιχειώσει από χθες βράδυ...
Αλλού πατώ, κι αλλού βρίσκομαι...
"Μαζί"...
Πως να χωνέψω το από κάθε άποψη ανυπόστατο?
Πως?
Το μόνο που μου βγαίνει είναι θρήνος...

Σάββατο 16 Μαΐου 2009