ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΝΑ ΚΡΥΦΤΩ...

ΣΩΠΑ... ΜΗ ΜΙΛΑΣ!

ΑΕΡΙΚΟ...

ΕΛΥΤΗΣ...

NIGHTS IN WHITE SATIN...

ΘΡΗΝΟΣ...

Μοιάζει με κινέζικο μαρτύριο…
Μέχρι και στο τελευταίο μου κύτταρο η απόρριψη σου ξεχείλισε.
Και κάθε φορά εκεί που αρχίζω να το παίρνω απόφαση ότι είμαι το γελοιωδέστερο και πιο ανεπιθύμητο άτομο πάνω στη γη, μου λες κάτι τόσο βαθύ και όμορφο που μένω μουδιασμένη, μη ξέροντας τι να πω, τι να σκεφτώ, τι να κάνω…
Δεν υπάρχει χώρος να το φυλάξω να το νανουρίσω να το καλοπιάσω να μείνει να ριζώσει και ν’ανθίσει. Πώς να κάνω χώρο, τι να πρωτοδιώξω που έτσι κι αρχίσω να ανοίγω τα «κουτιά» που κακοφορμίζουν μέσα μου θα γιγαντωθούν όλοι οι δαίμονες που με τόσο κόπο κατάφερα να συρρικνώσω…
Τι να κάνω… τι θ΄απογίνω…

ΑΧ - ΒΑΧ...

"Την αγάπη μου. Όλη. Την έγνοια μου. Όλη την πορεία μου. Μαζί"
Τα λόγια σου με έχουν στοιχειώσει από χθες βράδυ...
Αλλού πατώ, κι αλλού βρίσκομαι...
"Μαζί"...
Πως να χωνέψω το από κάθε άποψη ανυπόστατο?
Πως?
Το μόνο που μου βγαίνει είναι θρήνος...

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ...

"Η μοναξιά πολλές φορές
τη σκέψη ξεκουράζει,

κι άλλες φορές που γίνεται
γκρεμός και με τρομάζει"


"Η σκέψη μου θα πάει αλλού
και σένα θα ξεχάσει,

άμα τρυπήσει η θάλασσα
και το νερό της χάσει"