ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

STAND BY ME...

I CAN'T GET NO... SATISFACTION

ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ...

Είναι παρηγοριά για εμένα να ξέρω ότι πάνω από την μπόχα και τη λάσπη των ανθρώπινων πεδινών εκτάσεων υπάρχει μια ανώτερη, λαμπρότερη ανθρωπότητα, πολύ μικρή στον αριθμό (γιατί καθετί διακεκριμένο είναι από τη φύση του σπάνιο):
Ανήκει κανείς σε αυτήν, όχι επειδή είναι πιο προικισμένος ή πιο ενάρετος ή πιο ηρωικός ή πιο πιστός στην αγάπη από τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω,
αλλά – επειδή είναι πιο ψυχρός, πιο λαμπρός, πιο μακρύθωρος, πιο μοναχικός.
Επειδή αντέχει, προτιμά, ζητά τη μοναξιά ως ευτυχία, ως προνόμιο, και μάλιστα ως συνθήκη ύπαρξης: Επειδή ζει ανάμεσα στα σύννεφα και τις αστραπές όπως ανάμεσα στους ομοίους του, αλλά το ίδιο ανάμεσα σε ακτίνες του ήλιου, δροσοσταλίδες, νιφάδες χιονιού και σε καθετί που έρχεται αναγκαία από τα ύψη και, όταν κινείται, κινείται αιωνίως μόνο από πάνω προς τα κάτω.
Οι βλέψεις προς τα ύψη δεν είναι δικές μας.
Οι ήρωες, οι μάρτυρες, οι μεγαλοφυΐες και οι ζηλωτές δεν είναι αρκετά ακίνητοι, υπομονετικοί, λεπτοί, ψυχροί, αργοί για εμάς.

Φρίντριχ Νίτσε

ΜΑΘΑΙΝΩ...

Δεν είχα στη ζωή μου απωθημένα. Έμαθα να προχωρώ παρακάτω χωρίς δεύτερη ματιά πίσω μου. Δεν στεκόμουν ούτε λεπτό σε χαμένες υποθέσεις. Τις τέλειωνα πριν τεθούν καν υπό αμφισβήτηση. Έμαθα να πατώ σταθερά και να είμαι σχεδόν αυτάρκης.
Τα συναισθήματα υπό έλεγχο χωρίς εξάρσεις και πάθη.

Μ΄εκανες να βγω απ΄το παρατηρητήριο μου και να τολμήσω να αναρωτηθώ - μήπως τελικά η ζωή δεν είναι σκέτη απογοήτευση;
Άφησα να αναδυθούν συναισθήματα ατόφια με πλήρη εμπιστοσύνη ότι θα γίνουν κατανοητά, άρα αποδεκτά, χωρίς προσδοκίες για αμοιβαιότητα.

Από κει κι ύστερα οι μέρες μου ήταν (και είναι ακόμα) άκρως "εκπαιδευτικές".
Ούτε μπορούσα να υποψιαστώ πόσες όψεις μπορεί να πάρει η απόρριψη, όταν μάλιστα είναι εφόλης της ύλης. Από πόσες λέξεις, ματιές και συμπεριφορές μπορεί να προβάλλει κραυγαλέα ή ανύποπτα.
Και το γαμώτο είναι ότι δεν το υποψιάζεσαι καν πόσο ισοπεδωτικό είναι όλο αυτό και γιατί.

Και πως να γυρίσω πίσω; Το παρατηρητήριο είναι από άχυρο. Νιώθω εντελώς στο έλεος των ανέμων...

I JUST WANT YOU...

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΖΩΗ...

Διάβασα τη βιογραφία του Βαν Γκόγκ μέσα από την αλληλογραφία του με τον αδερφό του και τις αφηγήσεις όσων τον γνώρισαν.

Με μάγεψε και και με τάραξε...

Πως να κλείσει κανείς μια ζωή σε λέξεις χωρίς να την απαξιώσει;

Πως να συλλάβει κανείς σ΄όλο τους το μέγεθος, στην απολυτότητα τους, ακραία, λέξεις όπως
ΔΟΥΛΕΙΑ - ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ - ΑΓΩΝΑΣ - ΑΛΗΘΕΙΑ - ΠΟΝΟΣ - ΑΝΘΡΩΠΙΑ - ΕΞΑΨΗ - ΠΑΘΟΣ - ΑΓΑΠΗ - ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ - ΑΠΟΓΝΩΣΗ - ΜΑΤΑΙΩΣΗ - ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ - ΑΦΟΣΙΩΣΗ - ΔΟΣΙΜΟ...

MASERATI...

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ...

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΠΩ...

ΣΑΝ ΑΕΡΙΚΟ ΘΑ ΖΗΣΩ...

Ανάσα είναι καυτερή και στέπα του Καυκάσου

η σκέψη που παραμιλά και λέει τα όνειρά σου.

Κι όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει,

ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει...

ΕΥΧΗ...

"Κάποιοι σου γράφουν ποιήματα
παρμένα από βιβλία
και κάποιοι γράφουν τρεις ευχές,
πλούτη, χαρά, υγεία!
Μα εγώ που ξέρω τι ζητάς,
στον κόσμο τι γυρεύεις,
σου εύχομαι να σαγαπούν
αυτοί που εσύ λατρεύεις!"